تعلیق

تعلیق

به خودم اومدم و دیدم که زندگیم شده پر از ذوق و هیجان و البته اضطراب و کمی هم ترس برای آینده ای پر از عدم قطعیت ها و ناشناخته ها و البته موفقیت ها و شکست ها. آینده ای که به جز یه تصویر تار چیزی ازش ندارم، اما میدونم دارم به سمتش حرکت میکنم و با هر قدمم، خودم و خودش بهش سر و شکل میدیم. این شد که اینجا شد "تعلیق." تعلیقی (انگلیسی: Suspense) که به قول ویکی پدیا جان: " به حس و کشش تنش‌آلود و پرهیجانِ برآمده از موقعیتی غیرقابل‌پیش‌بینی و مرموز گفته می‌شود."

عضویت در خبرنامه معرفی کتاب
کتابخونه

خونده‌های اخیر

The Bell Jar
really liked it
I finished this book more than two weeks ago, and I was too glad I am done with it that totally forgot to write a review, though it has been haunting me since. A semi-autobiographical novel about depression and suicide (and suicidal thou...
بیروت ۷۵
liked it
tagged: soon-to-be-read
همسایه ها
it was amazing
tagged: ادبیات-زندان

goodreads.com

کتابهای رو طاقچه، زیر تخت، توی کیف، توی دست، و به تازگی توی گوش و توی کیندل

Electric Arches
tagged: currently-reading
The Art of the Novel
tagged: currently-reading
آخرین انار دنیا
tagged: ادبیات-جنگ-و-ضد-جنگ and currently-reading
فاوست
tagged: currently-reading

goodreads.com
شبکه اجتماعی جات
بایگانی

۱۲۱ مطلب با کلمه‌ی کلیدی «تنهایی» ثبت شده است

نویسنده: راحله عباسی نژاد - پنجشنبه ۳۱ تیر ۱۳٩۵

تو که عجله داری، عکس رو هم که فقط برای فرم سفارت لازم داری. یه دونه از این فوری الکی ها بگیر و خلاص. فوقش کیفیت کاغذش و چاپش خوب نمیشه. گفتم اگر شانسِ من هست که همین عکسِ فوری از همه عکس های دیگه ام بهتر میشه. خندید. خندیدم. عکاس دوربینش رو چرخوند سمت من. گفت راضی هستین ؟ خوب شد ؟ همین رو چاپ کنم ؟ راضی نبودم ولی عجله داشتم. گفتم چاپ کن. نیم ساعت بعد عکس رو گرفت و آورد داد بهم. با ذوق نگاهش کردم و جیغ زدم چقدرررررررررر خوب شده. یکی از عکس ها رو گرفتم سمتش و گفتم بیا این مال تو. بذار تو کیفت. گفت باشه حالا بعدا میگیرم ازت. خندیدم گفتم خوشت نیومده از عکس وگرنه قبل از اینکه بگم خودت یه دونه بر میداشتی. خندید. دم آسانسور باز دوباره عکس رو از توی پاکت در آوردم و با ذوق گفتم چقدر خوب شده. خیلی دوستش دارم. دیدی گفتم همین عکس فوری میشه بهترین عکسم؟ دیدم بازم ذوق نکرد. فقط یه لبخند ملیح. گفتم چیه ؟ چرا دوستش نداری؟ با انگشت زد روی سه تا جوشی که روی صورتم بود و گفت : آخه این تو نیستی. راحله همین جوریش خوشگله. با سه تا جوش نه با روتوش. 

۰ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰ ۳۱ تیر ۹۵ ، ۲۳:۱۷
راحله عباسی نژاد

نویسنده: راحله عباسی نژاد - یکشنبه ٢٧ تیر ۱۳٩۵

در کمتر از 45 دقیقه کودتا شد. در عرض 5 ساعت شکست خورد. 100 نفر شاید هم بیشتر در همین 5 ساعت کشته شدند. و من. من فقط ریجکت شدم. چیزی پیش پا افتاده تر از این هم در میان این هم بلبشو وجود دارد؟ ریجکت شدن. در حد فاصل مسجد کبود و دریاچه اتفاق افتاد. زمانی بین احیا دوم و سوم. شاید رمضان 95. ریجکت شدن را نمیگویم. توکل. توکل به خدا کردم. سر نماز یا شاید هم به هنگامِ قرآن سر گرفتن. گمانم حتی سمتِ افطار آخر در خانه ی نسترن هم میرود. آرامش داشتم ؟ داشتم. غمگین بودم ؟ بودم . گریه ؟ کردم. داد و فریاد؟ کمی. شاید. خندیدی؟ بلی. خندیدم. لبخند زدم . در آخرین مرحله از ریجکت شدن لبخند زدم. ته دلم قرار گرفت و من آرام شدم. 

توکل اتفاق عجیبی است. پذیرفتنِ رخدادی ناخوشایند با لبخند و سری بالا با ابزاری به اسم توکل غریب ترین رفتاری است که از بشر میتواند سر بزند. درگیر حرف زدن نیستم. از "توکل بر خدا" های پوچ و بدون عمق حرف نمیزنم. از ایمان به بهترین را خواستن توسط خدا میگویم. از حکمت. از قسمت حتی. از اطمینان به حساب کتابی میگویم که کسی دیگر انجام میدهد و تو تنها از جواب و نتیجه آن مطلع خواهی شد. از پذیرشِ هیچ شدنِ ناگهانی تلاش ها و دوندگی ها میگویم و نهایتا شکر کردن. 

من توکل کردم. خیلی ناگهانی و بسیار به موقع. شاید برای اولین بار بود که این چنین جدی و قاطعانه به خودم گفتم حتما خدا بهتر میدونه. توکل بر خدا. شب، بعد از ریجکتی، بعد از نماز قرآن باز کردم. خیلی با شک و خیلی با تردید. اومد : و من یتوکل علی الله فهو حسبه. بلند گفتم دوباره اقدام میکنم. شاید اینبار قسمت بشه و بگیرم. محکم گفتم ولی ته دلم لرزید. 

من اگر به خدا و به حکمتش ایمان دارم، دیگه چرا باید دوباره اقدام کنم ؟ اگر درست اینه که نشه، اگر قسمت اینه که جور نشه که برم ، چرا باید بجنگم باهاش؟ نمیدونم. این غریبترین قسمتِ توکل هست. اینکه تلاش کنی با حکمتی که یک بار مانعت شده بجنگی، چون شاید این بار حکمت حکم کنه که بشه. این همه نفهمی در برابر حکمت خدا ؟ این همه پیچیدگی توی مفهومی به اسم توکل؟ هم غریبه و هم عجیب. به هر حال که در کمتر از ده دقیقه مصاحبه کرد. در عرض یک دقیقه ریجکت. دلم شکست. چند تکه شد و من. من آرام گرفتم. آرام هستم. میگن بهش توکل و من تا به حال این همه با یک مفهوم سر و کله نزدم. 

۰ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰ ۲۷ تیر ۹۵ ، ۲۳:۰۴
راحله عباسی نژاد

نویسنده: راحله عباسی نژاد - جمعه ۱٠ اردیبهشت ۱۳٩۵

لپ تاپ مثل همیشه دقیقه ی نود خراب شد. این بار یک دقیقه قبل از قرار اسکایپ. به استادی ایمیل زده بودم و از چند و چونِ رشته پرسیده بودم. جواب داد که خوشحال میشود اگر اسکایپ کنیم. شش و نیمِ روزِ سه شنبه. حالا شش و بیست و نه دقیقه بود. زن بود. حمام رفته بودم. لباسِ خوب پوشیده بودم و آخرین کار باز کردنِ اسکایپ بود. محض وسواسِ دقیقه نودی به اسکایپِ محمد زنگ زدم تا مطمئن بشوم که همه چیز سر جای خودش است. دماغم در کادر بزرگ نمی افتد. لباسم ناجور نیست. دیوار پشت سرم توی ذوق نمیزند. نزد. یعنی به کل تصویرم در اسکایپ نمی افتاد. مشکل از دوربینِ لپ تاپ بود یا چی نمیدانم. مهم این بود که  لپ تاپ مثل همیشه دقیقه ی نود خراب شده بود . این بار یک دقیقه قبل از قرار اسکایپ.

بر خلاف همیشه به اعصابم مسلط شدم. لپ تاپِ محمد را قرض کردم. ته ذهنم همهمه ای بود بین مردمِ ساکنِ ناخودآگاهم که یک صدا داد میزدند مَک بوک سخت است. شاید که اواسط مکالمه، یک فایلی، سایتی بخواهی باز کنی و چپ و راستِ مَک بوک را گیج بزنی. در کمال تعجب همهمه هولم نکرد. استاد راس ساعت شش و سی دقیقه به اسکایپم زنگ زد. بی تصویر. دوربینش را خاموش کرده بود. مکالمه اصلا تصویری نبود. محمد تلاش میکرد تا شارژر وصل کند. با انگلیسی دست و پا شکسته گفتم که لپ تاپم دقیقه نود خراب شده و یک لحظه فرصت بدهد تا شارژرژِ لپ تاپ جدید را وصل کنم. اوکی داد. محمد که رفت شروع کردیم به حرف زدن. از پشت زانوهایم عرق میچکید. هم از استرس هم از گرما. او حرف میزد و من گوش میکردم . جایی شروع کرد از فاند گفتن. اول متوجه حرف هایش نشدم. خواستم دوباره تکرار کند. کلماتی مثل هزینه تحصیل و هزینه اقامت میگفت و مبالغ احتمالی که میتوانند بدهند. مبالغ در ذهنم گم میشد. چک چکِ عرق در پشت زانو بیشتر شده بود. قدرت نداشتم تا ارزش فاند را حساب کنم. حساب و کتاب میکردم و هم زمان تلاش داشتم تا به باقی صحبت هایش گوش بدهم. از استادی میگفت که در حوزه جامعه شناسی کار میکند و به من توصیه میکرد تا حتما با اون تماس بگیرم. ذهنم شده بود همین دو کلمه. جامعه شناسی و فاند. و خودم را میدیدم که یک سال پیش گیج و منگ در گذرگاهی گیر کرده بودم که پایانی نداشت. این دو کلمه شکلِ مقصدی را به خود میگرفتند که یک سال بود برای رسیدن به آن سرد و گرم شده بودم. مکالمه ی اسکایپی حکم سوزن بانی را داشت که بالاخره مسیر قطارم  را تغییر میداد. یک سال. یک سالی که تمام داشته هایم را کنار هم جمع کردم تا خودم را از مسیر همیشگی و پایکوبی شده ی همه گیر خلاص کنم. حالا انگار خلاص شده بودم و حسی متفاوت از شعف در وجودم جان میگرفت. کمی استرس. کمی بدبینی. شک. تردید. کمی احساسِ ترس شاید. همه با هم شعف را سرکوب می کردند و من. من با تمام توان شعف را از انتهای ذهن بیرون میکشیدم. هول شده بودم و تمرکز نداشتم. استاد حرف میزد و من به زور تلاش میکردم به زبانی دیگر با اون حرف بزنم. لعنت به زبانِ دوم که بدون تمرکز غیر قابل استفاده میشود. فعل گذشته را حال به کار میبردم و جمله ی سوالی را عادی ادا میکردم. جایی میان همه ی تلوتلوخوری های درونی ، استاد گفت که از صدایت میتوانم بفهمم تصمیمت را گرفتی. و من چطور میتوانستم به اون حالی کنم یک سال برای چنین لحظاتی صبر که نه، بی طاقت انتظار کشیده ام.

حالا او خداحافظی کرده و  جایی از وجودم بعد از نیم ساعت مکالمه بیدار شده و کم کم میخواهد به من حالی کند فاند کفایتِ همه ی همه ی هزینه ها را نمیکند و رشته دقیقا علوم اجتماعی نیست. با خشونت کنارش میزنم. در قامتِ یک پیروزِ میدان به سمت اتاق محمد میدوم و با ذوق از فاند، از استاد جامعه شناسی و از دانشگاه میگویم. دستش را میگذارم روی لباسم که از شدت عرق، خیسِ خیس شده. میخندم و بعد از ماه ها احساس میکنم نیاز دارم تا چیزی را جشن بگیرم. خودم را شاید. خودم را جشن بگیرم. کل عالم را خبر میکنم. باید همه را از این موفقیت مطلع کنم. قبل از آنکه بخش منطقی ذهنم فعالانه از دیگر هزینه های گزافِ رفتن بگوید یا در هول و ولای ویزا بیفتم. شاید حتی قبل از اینکه ویزای لعنتی صادر نشود یا حتی سینگل باشد. باید همه را همین حالا. همین الان که از خوشی روی پا بند نیستم خبر کنم. بعدا. بعدا فرصت برای حساب و کتاب و بالا و پایین و یاس و بدبیاری و به خشکی شانس که ویزا نشد و فلان زیاد است. 

من حالا خوشحالم. همین اکنون. و به تمام این یک سال فکر میکنم. از عقد کذایی تا امیر. از مسائل خانه ی پدری تا تافلِ مجدد . به کلاسِ طراحی صنعتی. به کلاس کنکور های جامعه شناسی. به دوندگی های توصیه نامه. به سرچ های چند ساعته. به کتابخانه رفتن های هر روزه. به محمد. به بابا. مامان. مریم. به ریحانه. به عباس که تمامِ انگیزه نامه هایم را قرمز تحویل میداد. به فاطمه که خانه ی بزرگتری گرفته که اتاقی برای ما دارد. به خانه ی نسترن فکر میکنم و به جیب بُرِ متروی فرانسه. به سامرند به موسوی نیا. و به اتاقم. به تک دیوارِ بنفش روبروی میز. به خنکی شیشه ی میزم. به بخارِ بلند شده از چای که مامان برایم آورده بود. به نصف شب های اپلای و سکوت محض خانه. به حسینیه ارشاد رفتن های تابستان. من به امیر فکر میکنم. به سر خاک نرفتن هایی که عادت شده. به اشک هایی که ریختم. ریختیم. به همه ی شیرینی من چه شد هایی که میشنیدم. به تسلیت های بعد از چندین و چند ماه. و به این فکر میکنم که در این یک سال، چند سال بزرگتر شدم ؟ من خوشحالم. همین اکنون . همین لحظه ای که کسی از جایی بسیار دور خبر موفقیتم را به من میدهد. شاید کمی ناقص. شاید کمی متزلزل. ولی کاش همه ی دنیا را میتوانستم خبر کنم. من جایی در زندگی، در زمانه ای سخت تر از همیشه موفق شدم. و کجاست خدای من که شکرانه هایم را روانه ی بارگاه مصفایش کنم ؟ 

۱ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۰ ارديبهشت ۹۵ ، ۲۳:۰۳
راحله عباسی نژاد

نویسنده: راحله عباسی نژاد - یکشنبه ۵ اردیبهشت ۱۳٩۵

ساعت هشت و نیم بود. گرم . آفتاب مستقیم توی چشم هایم میزد. پتو را کلافه کنار زدم. به هیچ عنوان یادم به کلاسی که باید تا یک ساعت بعد میرفتم نبود. صدای افتادنِ خودکار روی میز از اتقاق بغل می آمد. صدای ورق زدن. ساعت هشت و نیم نبود ؟ محمد راستی کجا بود؟ از روی تخت بلند شدم. به سمت اتاق محمد رفتم. به کتاب روبرویش نگاه میکرد و با خودکار بازی بازی میکرد. تصاویرِ دیشب ناگهان به ذهنم آمد. راستی محمد دیشب را نشسته بود به درس خواندن. سرش را با خنده بلند کرد. با دست های باز و خنده ی شیرین و سر حال صدایم کرد. بیدار شدی ؟ نگاهش کن! هپلی. به سمتش رفتم. نخوابیدی ؟ نه، تازه چای هم درست کردم. یادم به کلاسِ ساعت ده افتاد. حساب و کتاب کردم . میشد همچنان خوابید. گفتم میروم ده دقیقه دیگر بخوابم. خندید. خندیدم. زیر چای را خاموش کنم یعنی ؟ نه، ده دقیقه دیگر. فقط ده دقیقه. چشم ها را هنوز نبسته، آمد و کنارم خوابید. گفت کلاست را نرو. چشم هایم  هنوز گرم نشده بود. گفتم نمیشود. باید بروم. بالاخره باید این ایروبیک لعنتی را دوباره شروع کنم. راستی از آن ده دقیقه چقدر گذشته بود؟ محمد هنوز سر حال بود. گفتم میخوابی؟ دوباره گفت کلاست را نرو. خندیدم. خودم را توی بغلش جمع کردم. چشم هایم داشت دوباره گرم میشد. ذهنم شروع کرد به چرتکه انداختن. امروز دقیقا یک هفته میشد. یک هفته از روزی که محمد جدی تر از همیشه درس میخواند. استرس میگرفت. مدام. هر روزِ این یک هفته. دو ساعتی از روی بی حوصلگی و استرس چرت میزد. با اضطراب اما با خنده بیدار میشد. با انرژی غذا میخورد. ظرف میشست. کمکم میکرد و بعد گوشی به دست دوباره میگفت: خوب من بروم درس. روز و شبش جا به جا شده ولی از همیشه بیشتر انگیزه دارد. درست یک هفته میشود. پول کلاس ها را هنوز ندادم. از سه شنبه. از سه شنبه شروع میکنم. راستی زیر چای را چه کسی خاموش میکند ؟ 

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۵ ارديبهشت ۹۵ ، ۲۳:۰۱
راحله عباسی نژاد

نویسنده: راحله عباسی نژاد - دوشنبه ۳ اسفند ۱۳٩۴

نام آلبوم را گذاشم امیر. از عمه بابایم کجاست تا Evanescene داخلش پیدا میشد. هفته اول و دوم و سوم مدام همان ها رو گوش میکردم. بغض میکردم و تا میرسید به "در این شب سرد ... " بغضم می ترکید. کم کم ترک عادت کردم. آنقدر گوش نکردم که بعد از 6 ماه که آهنگ ارمغان تاریکی یکهو توی گوشی play شد به مصرع دوم نرسیده کل این یک سال از جلوی چشم هایم گذشت. اشک دیدم را مختل کرد و آب بینی ام راه افتاد. آنقدر سریع زدم آهنگ بعدی که اشک ها مهلتِ پایین آمدن پیدا نکردند. انگار که میانه ی فیلم برق برود، رشته ی خاطراتم پاره شد و آهنگ ها، که اکثرا جزو ده آهنگِ پربازدیدم بودند حبس شدند در همان فولدرِ مذکور تا امروز. امروز بعد از مدت ها جرات کردم و رفتم سراغ عکس های فیس بوکم. اولی و دومی و سومی که گذشت رسید به عکس امیر و موسوی با نوشته ی خودم. عجیب فراموشش کرده بودم. دو ماه پیش آشنای دوری که مرا نمیشناخت گفته بود متن، گریه اش را درآورده بود. همان موقعِ عزاداری ها از این حرف ها زیاد می شنیدم. میگذاشتم به پای تعارف. امروز ولی خودم ، خودِ داغدارم نبودم که متن را خواندم. خودِ نسیان زده بود که متن را تا انتها یک نفس خواند. گریه امانم نمیداد. چرا این همه خوب احساسم را گفته بودم ؟ آیا کسی فهمیده بود که این همه کلمه چیزی بیش از یک انشای ساده ارزش داشت ؟ هر چه فکر میکردم چیزی برای اضافه کردن نداشتم ، آنقدر کامل و عمیق همه ی آنچه را که در دل داشتم گفته بودم که انگار از قصد میخواستم همه چیز را از ذهنِ درهم برهمم بیرون بکشم و برای همیشه جایی چالشان کنم. تا به حال کسی یا چیزی را چال کرده اید ؟ گویا که من کرده بودم. اینکه بفهمی عزیزی را چال کرده ای درد دارد. نوشته و آلبوم آهنگ را از خاطر برده باشی درد دارد. اینکه یادش را حتی با سر خاک رفتن زنده نگه نداشته باشی درد دارد. و اینکه بی اختیار و به خاطر جبر زندگی چال کنده باشی بیش از همه ی اینها جانت را شرحه شرحه میکند. من کِی این همه بی احساس شدم ؟ این همه بیرحم. چه دردی بزرگتر از رفتنِ او بود که سایه انداخت بر غیبتِ طولانی مدت اش ؟ کاش دست کم دعایم کرده باشد در این مدت. ای کاش.  

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۳ اسفند ۹۴ ، ۲۳:۰۰
راحله عباسی نژاد

نویسنده: راحله عباسی نژاد - یکشنبه ۶ دی ۱۳٩۴

یک دنیا حرف دارم برای زدن، موضوع برای پرداختن، اما حوصله نیست برای منسجم سازی افکار و نظرات.

چیزی اما عجیب ذهنم را درگیر کرده بود که به اینجا پناه آوردم. شهرزاد. سریالی که مرا از خود بی خود میکند با آن همه هنرِ قصه گویی، کلام، ادبیات، شخصیت پردازی. کاش جایی داشتم در ذهنِ حسن فتحی. کاش می دیدم این همه سخن را چطور می سازد. فتحی تا به امروز، با شب دهم، مدار صفر درجه و حال شهرزاد چند بار در جلدِ آدم های دست ساخته ای رفته است که خود تک تکِ کلمات و حالات و رفتارشان را مو به مو می سازد ؟ این هوش نیست ؟ هنر نیست؟ خلاقیت نیست ؟ چطور همه ی اینها در کسی جای میگیرد؟

یک بار به این فکر کردم که بزنم زیر همه چیز، بروم دست بوسیِ فتحی، به التماس بخوام  که هر چه در چنته دارد به من یاد دهد. بگوید چطور میتواند این گونه قصه بافی کند ؟ 

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۶ دی ۹۴ ، ۲۳:۰۰
راحله عباسی نژاد

بهش میگم میشه. حتما میشه. تو هم خبرنگار میشی. هم عکاس. هم اگر بخوای مهندس. هم شاید پزشک. میتونی وکالت بخونی. بهش میگم میدونی امید به زندگی 85 ساله؟ میدونی این یعنی نزدیکِ 60 سال فرصت داری به همه ی اینا برسی؟ بهش میگم فقط تلاش. فقط باید بخوای. و باز از عمر طولانی. از فرصت. از همه ی اون کارهایی که میشه کرد میگم و چهره ی امیر جلوی چشمام میاد و میره. میاد و میخنده و یادم میاره که فقط 37 سالش بود. میاد و میره و شب موقع خواب تا عمق وجودم دلم براش تنگ میشه. یادم میاد چقدر درگیر شدم که یادم رفته نیست. که نیست. که نیست. که نیست . که امسال محرم حسی نداشتم. مراسمی نرفتم. و حس میکردم همه چیز خیلی الکیه. حس میکردم 11 خرداد عاشورا داشتیم و این یکی اصل نیست. 

آدم تا کجا میتونه تو اون پَس پَس های ذهنش آدم ها رو، شرایط رو، رویاهاش رو خاک کنه؟ تا کی قایمشون میکنه؟ ازشون فرار میکنه؟ 

نمی ترکه این انبارِ لعنتی از حجم نداشته هامون ؟

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۸ آبان ۹۴ ، ۲۲:۵۸
راحله عباسی نژاد

گاهی مشکل از پرفکشنیسمِ ابلهانه ی تو نیست مشکل از پِرفکتی است که باید باشی تا به هدف برسی و کمتر از آن کفایت نیست

Sometimes you do not push yourself to be perfect, but your goals, your aims demand you to be perfect. This time your goals push you to be perfect to reach them, and you will simply become nervous...

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۲ آبان ۹۴ ، ۲۲:۵۸
راحله عباسی نژاد

نویسنده: راحله عباسی نژاد - یکشنبه ۱٢ مهر ۱۳٩۴

میخوام از 11 مهر پارسال بگم. از دقیق ترین تعریفش. از " بوی تغییر ز اوضاع جهان می شنوم" اش و یک سالی که در عین حال مزخرف ترین و هم زمان بهترین سال زندگیم بود. امیر رفت. محمد اومد. ما همه ی آن دیگران هم همچنان برقراریم. سال رو فوت کردم رفت و هنوز هر شب سوارِ ماشین محمد جلوی پلاکاردِ تسلیتِ امیر روی درِ حیاط خلوت پارک می کنیم.بهش لبخند میزنم. یادِ قهقه اش وقتی که گفتم میخوام برم جامعه شناسی می افتم. یاد آرامشش. یادِ پشتکارش و یادِ خستگی های شبونه اش می افتم و انگار که دنیا برام تو همون نقطه ای که سرِ ته دیگ دعوا می کردیم می ایسته. محمد رو بغل می کنم . می بوسم و پیاده میشم و به چهره ی جدی و مصمم و امیر لبخندِ دوباره میزنم. درِ حیاط رو باز میکنم و  به زندگیم ادامه میدم. میرم بالا و برای آینده ی روشنی تلاش میکنم که نمیدونم 11 مهرِ سال دیگه چه جوری و کجای دنیاست ...

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۲ مهر ۹۴ ، ۲۲:۵۱
راحله عباسی نژاد
یک جای کار می لنگد ... جای کار را از بین ببرم یا لَنگِ جای کار را تعمیر کنم ؟
۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۴ شهریور ۹۴ ، ۱۰:۰۰
راحله عباسی نژاد