تعلیق

تعلیق

به خودم اومدم و دیدم که زندگیم شده پر از ذوق و هیجان و البته اضطراب و کمی هم ترس برای آینده ای پر از عدم قطعیت ها و ناشناخته ها و البته موفقیت ها و شکست ها. آینده ای که به جز یه تصویر تار چیزی ازش ندارم، اما میدونم دارم به سمتش حرکت میکنم و با هر قدمم، خودم و خودش بهش سر و شکل میدیم. این شد که اینجا شد "تعلیق." تعلیقی (انگلیسی: Suspense) که به قول ویکی پدیا جان: " به حس و کشش تنش‌آلود و پرهیجانِ برآمده از موقعیتی غیرقابل‌پیش‌بینی و مرموز گفته می‌شود."

عضویت در خبرنامه معرفی کتاب
کتابخونه

خونده‌های اخیر

The Bell Jar
really liked it
I finished this book more than two weeks ago, and I was too glad I am done with it that totally forgot to write a review, though it has been haunting me since. A semi-autobiographical novel about depression and suicide (and suicidal thou...
بیروت ۷۵
liked it
tagged: soon-to-be-read
همسایه ها
it was amazing
tagged: ادبیات-زندان

goodreads.com

کتابهای رو طاقچه، زیر تخت، توی کیف، توی دست، و به تازگی توی گوش و توی کیندل

Electric Arches
tagged: currently-reading
The Art of the Novel
tagged: currently-reading
آخرین انار دنیا
tagged: ادبیات-جنگ-و-ضد-جنگ and currently-reading
فاوست
tagged: currently-reading

goodreads.com
شبکه اجتماعی جات
بایگانی

۲۲ مطلب با موضوع «عاشقانه ها» ثبت شده است

نویسنده: راحله عباسی نژاد - یکشنبه ۵ اردیبهشت ۱۳٩۵

ساعت هشت و نیم بود. گرم . آفتاب مستقیم توی چشم هایم میزد. پتو را کلافه کنار زدم. به هیچ عنوان یادم به کلاسی که باید تا یک ساعت بعد میرفتم نبود. صدای افتادنِ خودکار روی میز از اتقاق بغل می آمد. صدای ورق زدن. ساعت هشت و نیم نبود ؟ محمد راستی کجا بود؟ از روی تخت بلند شدم. به سمت اتاق محمد رفتم. به کتاب روبرویش نگاه میکرد و با خودکار بازی بازی میکرد. تصاویرِ دیشب ناگهان به ذهنم آمد. راستی محمد دیشب را نشسته بود به درس خواندن. سرش را با خنده بلند کرد. با دست های باز و خنده ی شیرین و سر حال صدایم کرد. بیدار شدی ؟ نگاهش کن! هپلی. به سمتش رفتم. نخوابیدی ؟ نه، تازه چای هم درست کردم. یادم به کلاسِ ساعت ده افتاد. حساب و کتاب کردم . میشد همچنان خوابید. گفتم میروم ده دقیقه دیگر بخوابم. خندید. خندیدم. زیر چای را خاموش کنم یعنی ؟ نه، ده دقیقه دیگر. فقط ده دقیقه. چشم ها را هنوز نبسته، آمد و کنارم خوابید. گفت کلاست را نرو. چشم هایم  هنوز گرم نشده بود. گفتم نمیشود. باید بروم. بالاخره باید این ایروبیک لعنتی را دوباره شروع کنم. راستی از آن ده دقیقه چقدر گذشته بود؟ محمد هنوز سر حال بود. گفتم میخوابی؟ دوباره گفت کلاست را نرو. خندیدم. خودم را توی بغلش جمع کردم. چشم هایم داشت دوباره گرم میشد. ذهنم شروع کرد به چرتکه انداختن. امروز دقیقا یک هفته میشد. یک هفته از روزی که محمد جدی تر از همیشه درس میخواند. استرس میگرفت. مدام. هر روزِ این یک هفته. دو ساعتی از روی بی حوصلگی و استرس چرت میزد. با اضطراب اما با خنده بیدار میشد. با انرژی غذا میخورد. ظرف میشست. کمکم میکرد و بعد گوشی به دست دوباره میگفت: خوب من بروم درس. روز و شبش جا به جا شده ولی از همیشه بیشتر انگیزه دارد. درست یک هفته میشود. پول کلاس ها را هنوز ندادم. از سه شنبه. از سه شنبه شروع میکنم. راستی زیر چای را چه کسی خاموش میکند ؟ 

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۵ ارديبهشت ۹۵ ، ۲۳:۰۱
راحله عباسی نژاد

دلخور بودم. همین طور از الکی و مثلِ اوقاتِ قبل. دلخوری هایم مانندِ نوعی اعتیاد شده. غصه میخورم. غصه ام را جوری که به او بَر بخورد منتقل میکنم. ناراحت می شود. ناز می کشد. اشک می ریزم. اشک هایم را پاک میکند. بغل میکند. آرامم می کند و بعد انگار که ریست شده باشم ، دوباره مثل روز اول عاشق میشوم. گفته بودم که احمقانه ترین اتفاق این است که حتی وقتی از خودش ناراحتم ، فقط او می تواند شادم کند. درد اوست و درمان هم او. این بار هم به دلایلی که البته منطقی بود منتها واکنشم به آن ها نا متعارف و غیر منطقی، ناراحت بودم. خمارِ ناز خریدن شاید. صبح بر خلاف بسیاری از اوقات حواسم به حلقه بود. این بار ولی حواسم بود که به عمد دست نکنم. ناراحت بودم و انگار این تنها وسیله ای بود که میتوانستم با دست نکردن به خودم اثبات کنم  از او غمگین و عصبانی ام. دید و مثل همیشه که برای تاکید بر عمقِ ناراحتی میگوید حقیقتا این دفعه ناراحت شده است از نبودِ حلقه عصبانی شد. برای دفاع از حرکتم گفتم که بیش از اندازه ناراحت بودم و منظور خاصی نداشتم و دوباره دست میکنم و خودش هم اگر بود همین کار را میکرد. گفت هرگز. گفت برای من این حلقه یعنی تمامِ وجودِ راحله و تمامِ وجودِ راحله یک دلخوریِ پیش آمده نیست که به خاطرش حلقه از دستم بیفتد. از آن روز جز برای واجبات حلقه از دستم نیفتاد. صبح تا شب و شب تا صبح. انگار واقعا محمد را در او می دیدم. نه که دیوانه شده باشم. نه. انگار حضورش را برایم تداعی میکرد. حتی شبی که باز از دستش ناراحت بودم و شب، انگشتِ حلقه به بغل خوابم برد.  تو گویی محمد آن جاست. کنارم روی تخت. صبح حلقه را که توی دست دیدم نه اینکه ناراحتی رفته باشد. نه. اما حلقه یادم انداخت که تا چه حد دلم میخواهد مشکل حل شود. که محمد را ببینم. حرف بزنم و مشکل رفع شود. محمد را دیدم. حرف زدیم و همچون همیشه خوشحال تر از روزهای قبل به خانه برگشتم و در تمامِ مسیر حلقه را نگاه می کردم. این یادآورِ عزیز که به من گفت که تا چه اندازه بازگشت به مسیری که محمد در آن هست برایم ارزشمند است و تا چه اندازه تمایل به بحث، جدل، حرف و حتی دلخوری و بعد بازگشتِ بی تغییر و یا با تغییرِ مثبت به ماقبل از بحث و جدل به عنوانِ حسن ختام، برایم با معنی و لذت بخش و محرک است. آنچه که به اشتباه در ذهن ما جا افتاده این است :

" ازدواج می کنی پس برای رفع مشکلات و موانع باید بکوشی، چرا که مسیر بلند مدت است"

حال آنکه گزاره ی صحیح این است : 

" آن چنان رفع مشکلات و شیرینیِ پس از هر جدلی سر ذوق آورنده است که دلم می خواهد تا ابد با محمد بر سر و کله ی هم بکوبیم ، آنچنان رجوع به محمد برایم عزیز است که حاضرم هزار باره دلخور شده و هزار باره اثبات کنیم که هیچ چیز دوست داشتنمان را به مخاطره نمی اندازد، پس چه بسیار احمق باید باشیم که با هم بودنمان را عرفا و شرعا و قانونا ابدی نکنیم"

۳ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۷ ارديبهشت ۹۴ ، ۲۰:۰۰
راحله عباسی نژاد