سفره ی شادی پهن است | بفرما !

حرکت کردیم به سمت مترو. کفش های خاکیِ نیمه مردانه اش روی سنگفرش ها خود نمایی میکرد. گاه گداری با نگاه خریدارانه چشم می دوختم به قدم های منظم و موقرش. خنده هایش به آدم قوت قلب می داد . از آن دست دخترکانی که دلت می خواهد تا هر جا که شد برایت تعریف کند و حرفهایت را بشنود. غریبه است. به تعریف عرف غریبه است اما راحت از تعلیقم می گویم و سر گیجه های پسا فارغی. از سختیِ نقطه صفر حرف می زند و رضایتش از تغییر رشته. به ایستگاه که میرسیم درست پیش از آنکه راهمان را جدا کنیم، در کمتر از چند صدم ثانیه تصمیمم را می گیرم. می گویم بین خودمان باشد و از جمله ی مجهولِ بعدی همه چیز را حدس می زند. زنی غریب تر از کنارمان عبور می کند و می گوید انشالله خوشبخت بشی جانم . دوست لبخند و تعجب و ذوقی می کند و دستم را می فشارد و تبریکات موسوم را می گوید و کسب اجازه می کند برای انتشار خبر . با لبخند از من دور می شود . فکر می کنم که چرا به دوستی غریب روبروی ایستگاه مترو در آن میدانِ به اصطلاح توپ خانه خبر به این مهمی و شخصی را گفته ام. چرا تا به این اندازه از درگیر کردن دوستانم در امری چنین شخصی غرق در لذت می شوم. چرا مثل همه تا ثانیه ی آخر دست نگاه نمی دارم ؟ این منم ؟! اگر من هستم چرایی اش دلیل دارد به حتم. میدانم که قصد، به رخ کشیدن نیست. میدانم که قصد، شنیدنِ تبریکاتِ بعضا تکراری نیست. من، دلم را خوش می کنم به شادی های ولو لحظه ای که تولید می شود در هربار بازنشرِ خبر. من ایمان دارم که شادی مُسری است و بر انسان تکلیف است که شادیش را تکه تکه کند بین عزیزان و دوستان و حتی غریبه ها. ایمان دارم که پنهان کردنِ شادی ها مصداق حقیقی دزدی است. عین احتکار*ِ کالای مرغوبی است در عصری که قحطیِ شادمانی است. چه می شد اگر هر کس حتی کوچکترین شادی هایش را با دیگران به اشتراک می گذاشت . شادی های حقیقی که رنگی از تصنع موجود در فضاهای اجتماعی چون اینستاگرام ندارد. شادی های دوست داشتنی که توان آن را دارد تا روز و بلکه روزهایت را بسازد و ثانیه ها و بعضا دقایق و ساعت های دوستان و آشنایانت را جلا دهد. شادی هایمان را، آنها که از دل آمده و دل هاتان را شاد میکند با هم در میان بگذارید که این شهر در حسرت لبخند های خالصانه و صادقانه ی مردمانش می سوزد. رو به مصنوعات نیاوریم. رو به شادی های ساختگی نیاوریم . بخواهید که شادی های حقیقی دیگران را ببلعید و شادی های حقیقی خود را به دیگران تقدیم کنید. بخندین و بخندانید و به روزهایتان و روزهایشان شادمانی اعطا کنید. این کمتر تکلیف و حداقل کُنشی است که می توان برای بهتر زندگی کردن در این ماتم کده ی غرق در مشکلاتِ ریز و درشتِ سیاسی اجتماعی اقتصادی به انجام رساند. شاد زیستن و شاد زیستاندن . 

پی نوشت : همین است که هر کس را دوست میدارم ، ولو به اندازه ی پیاده روی های کوتاه روی سنگفرش های باب همایون، دعوت می کنم به شادی و ذوقِ این اوقاتِ عزیز و اخیر. 

* دیکته اش رو شک داشتم .